বিষাদ

এইযে কিবা এটাই খেদি ফুৰে মোক প্ৰতিপল..

আগভেটি ধৰে মোৰ সপোনক …মোৰ হাঁহিবোৰক;

যাৰ পৰা পলাব খুজিও পলাব নোৱাৰো মই..

যাক জীৱন নামৰ কিতাপৰ

এক অপ্ৰয়োজনীয় পৃষ্ঠা বুলি

ফালি পেলাব নোৱাৰো মই ..

যি মোক হাঁহিৰ শেষত কন্দুৱায়;

যি মোৰ প্ৰাপ্তিৰ শেষত সংযোগ কৰে

অপ্ৰাপ্তিৰ দীঘল তালিকা ..

গধূলিৰ আকাশত আছে যি-

যি আছে ঘৰ হেৰুৱা পখীৰ গীতত ..

যি জোনাকৰ শেষত অহা আন্ধাৰৰ কথা কয়;

যি নতুনো এদিন পুৰণি হ’ব লগাৰ কথা কয়

যি সোঁৱৰায় মৃত্যুৰ কথা;

যি উৰুখা পঁজাত আছে

আছে সুদৃশ্য দালানতো ..

যাক এৰাই চলো বুলি এৰাব নোৱাৰো মই

যাক এৰাই চলিব নোৱাৰে হয়তো কোনোৱেই –

তাৰ নামেই হয়তো বিষাদ !

– লিপি ফুকন